Το ποιητικό έργο του Κωστή Παλαμά (1859-1943) δεν έχει χάσει στις μέρες μας τη θέση που του αξίζει στις προτιμήσεις του αναγνωστικού κοινού. Ένας από τους λόγους, ασφαλώς όχι ο κυριότερος, είναι ο τεράστιος όγκος του. Η προσφορέστερη μέθοδος για την αντιμετώπιση αυτής της δυσκολίας είναι η αντιπροσωπευτική και ποιητικά αξιολογική ανθολόγηση. 
Το έργο του Παλαμά ευτύχησε να ανθολογηθεί από τον Γ. Κ. Κατσίμπαλη (1899-1978), τον περιβόητο «κολοσσό του Μαρουσιού», και τον Ανδρέα Καραντώνη (1910-1982). Και οι δύο ανθολόγοι έχουν ανατραφεί ποιητικά με τον Παλαμά, γνωρίζουν σε βάθος το έργο του αλλά η ποιητική τους ευαισθησία έχει διαμορφωθεί, σε διαφορετικό βαθμό για τον καθέναν, από τη νεωτερική ποίηση. 
Ο Γιώργος Κατσίμπαλης δεν είναι μόνο ο βιβλιογράφος του Παλαμά, επιμελητής των «Απάντων» του και μεταφραστής ποιημάτων του στα αγγλικά, αλλά ταυτόχρονα φίλος και αλληλογράφος του Σεφέρη και ψυχή των «Νέων Γραμμάτων», του περιοδικού που ήταν το επίσημο βήμα των ποιητών της γενιάς του ’30.
Όσο για τον Ανδρέα Καραντώνη, τον επίσημο κριτικό της ποίησης της γενιάς του ’30, θα μείνει βεβαίως στη νεότερη ιστορία της κριτικής μας για την πρώιμα διεισδυτική μελέτη του «Ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης» (1931), το μεγαλύτερο ωστόσο μέρος των μελετών του θα το αφιερώσει στον Παλαμά. 
Η ανά χείρας «Ανθολογία» (1973) αποτελεί μια θαυμάσια εισαγωγική μύηση στον ποιητικό κόσμο του Παλαμά. Όποιος δεν τολμήσει το επόμενο βήμα, που είναι η μελέτη των «Απάντων» του, ας είναι βέβαιος πως έχει πάρει μια ικανή γεύση παλαμικής ποίησης.