Greek Authors
Greek Authors Categories
-
Alki Zei (14)
-
Antonis Samarakis (9)
-
Auguste Corteau (8)
-
Chrysa Dimoulidou (24)
-
Elena Akrita (3)
-
Euaggelia Eustathiou (8)
-
Georges Sari (8)
-
Giannis Kalpouzos (10)
-
Giannis Xanthoulis (10)
-
Giota Gouveli (4)
-
Kiki Dimoula (7)
-
Kostas Krommydas (6)
-
Lena Manta (15)
-
Maria Tzirita (9)
-
Maro Douka (6)
-
Menelaos Lountemis (11)
-
Menis Koumantareas (5)
-
Nicole-Anna Maniati (10)
-
Nikos Dimou (6)
-
Nikos Kavvadias (4)
-
Nikos Kazantzakis (14)
-
Paschalia Traulou (6)
-
Petros Markaris (16)
-
Rena Rossi Zairi (12)
-
Soti Triantafyllou (4)
-
Stathis Kalyvas (3)
-
Αggeliki Nikolouli (2)
People buying in this category
Serra. I Psychi tou Pontou / Σέρρα. Η ψυχή του Πόντου
Serra. I Psychi tou Pontou / Σέρρα. Η ψυχή του Πόντου
Ενόψει του εκτοπισμού των Αρμενίων απ’ την Τραπεζούντα τον Ιούνιο του 1915, ένα κορίτσι που μοιάζει να το ζωγράφισε ο ίδιος ο Θεός καταφεύγει στο σπίτι ενός αγνώστου. Στην Ορντού ένα άλλο κορίτσι εύπορης ελληνικής οικογένειας ετοιμάζεται για τον γάμο της και πασχίζει να οραματιστεί το μέλλον μ’ έναν άντρα τον οποίο ελάχιστα γνωρίζει. Ο χαρισματικός, θρήσκος και θεματοφύλακας των ηθών της εποχής Γαληνός Φιλονίδης διχάζεται ανάμεσα σε δυο γυναίκες∙ δοκιμάζεται εμπρός στις ιδέες του∙ έρχεται αντιμέτωπος με την αγριότητα και το μίσος∙ συντρίβεται και θέτει ως στόχο ζωής να εκδικηθεί εκείνον που του προκάλεσε τον μέγα πόνο. Στο παρασκήνιο της μυθοπλασίας ιχνογραφείται ο Πόντος μέχρι την ανταλλαγή των πληθυσμών∙ η ομογενοποίηση των φυλών με συνδετικό κρίκο μα και άλλοθι τη θρησκεία∙ ο φόβος, η μισαλλοδοξία και ο εθνικισμός που ενσπείρουν οι Νεότουρκοι και στη συνέχεια οι Κεμαλιστές∙ η καθημερινή ζωή στα πρώτα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης∙ οι διώξεις των Ελλήνων επί Στάλιν∙ τα στρατόπεδα εργασίας στη Σιβηρία και οι στέπες του Καζακστάν με αφόρητους καύσωνες το καλοκαίρι και σφοδρό ψύχος τον χειμώνα∙ οι πόθοι, τα πάθη και τα δεινά των Ποντίων. Κι όλα, μέσα από το πολυσχιδές ταξίδι που γράφει η ζωή και το ταξίδι που γράφεται για τη ζωή, να φαντάζουν φλόγες και κινήσεις του ποντιακού χορού σέρρα, του χορού της φωτιάς. ΣΕΡΡΑ / SERRA Γιάννης Καλπούζος / Giannis Kalpouzos 9786180115338
Mikro Chroniko Trelas / Μικρό χρονικό τρέλας
Mikro Chroniko Trelas / Μικρό χρονικό τρέλας
Στις 28 Δεκέμβρη του 2008, στις τρεις τα χαράματα, ο μεγαλύτερος φόβος μου έγινε πραγματικότητα: κατά το κοινώς λεγόμενον, τρελάθηκα.
Το μυαλό μου –ο κόσμος μου– γκρεμίστηκε και τη θέση του πήρε μια παντοδύναμη ψύχωση, που σαν παράσιτο με ξενιστή τον ίδιο μου τον εαυτό τρεφόταν και θέριευε με τις παρανοϊκές ιδέες που γεννούσε ασταμάτητα: ήμουν ο νεός Δαλάι Λάμα, ο Φύλακας στη σίκαλη, πληρωμένοι δολοφόνοι παραμόνευαν στο κατόπι μου.
Σ’ αυτό μου το παραλήρημα, ολοζώντανο ακόμα στη μνήμη μου, στη σύντομη νοσηλεία μου και στην κατοπινή, θανατερή μου κατάθλιψη, παρέσυρα κι οδήγησα στην απόγνωση όλους τους ανθρώπους της καρδιάς μου, που μ’ έβλεπαν άξαφνα κατακερματισμένο από μιαν ανεξέλεγκτη ψυχική ασθένεια.
Ο ζοφερός Δεκέμβρης του ’08 στη μουδιασμένη Αθήνα. Το ιερό κόκκινο χρώμα. Κι η αυτόχειρας μάνα μου, που χρόνια μετά επιστρέφει από τον Άδη. Στο βιβλίο αυτό έγραψα όλα όσα θυμάμαι, χωρίς ν’ αλλάξω τίποτα και μην κρατώντας τίποτα κρυφό. Γιατί χάρη σ’ αυτές τις αδιανόητες μέρες, κατάφερα, μες στα συντρίμμια του μυαλού μου, να βρω έναν νέο εαυτό και τον δύσκολο δρόμο που οδηγεί στην ψυχική γαλήνη. Κι ενώ η ιστορία μου μοιάζει μοναδική, το τέρας της ψυχικής αρρώστιας και του φόβου που σκορπάει είναι κοινό για όλους μας, όπως και το θηρίο της αγάπης και της κάθε ανθρώπινης δύναμης.
Γιατί η ψυχή μας δεν είναι φτιαγμένη ν’ αρκείται στη δυστυχία.
Oi Desmotes ton Skion / Οι δεσμώτες των σκιών
Oi Desmotes ton Skion / Οι δεσμώτες των σκιών
Ο Σεμπάστιαν Ντάνιελ Αλεξάντερ Κέιν ανατράφηκε με σκληρότητα για έναν και μόνο σκοπό: να εκπληρώσει τις γραφές μιας πανάρχαιας κέλτικης προφητείας την οποία πίστευαν τυφλά δύο αντίπαλα μυστικιστικά τάγματα. Είχε το σημάδι. Ήταν απόγονος βασιλικής γενιάς. Και όφειλε να ενωθεί με τη Μία για να φέρουν στον κόσμο ένα πλάσμα τέλειο, άτρωτο από όλες τις ασθένειες, ευφυές και χαρισματικό, που προοριζόταν να καθορίσει την τύχη του κόσμου. Η Καρολίνα Σερέτη μεγάλωσε προστατευμένη από την ίδια αυτή μοίρα, θεωρώντας ότι το σημάδι του λωτού στο δέρμα της ήταν μια τυχαία ατέλεια, αν και από μικρό κορίτσι διαισθανόταν πως η ύπαρξή του θα καθόριζε με κάποιον τρόπο τη ζωή της. Εκείνος δεν πίστεψε ποτέ. Επέλεξε τη σύγκρουση, τη φυγή, τον πόλεμο. Εκείνη δεν έμαθε ποτέ. Ζούσε με τα όνειρα και τα γοητευτικά παραμύθια της, μέχρι την έναρξη της μάχης. Όμως, όσο σθεναρά αντιστέκονταν και οι δυο στην παραφορά της εμμονής και στο όραμα της κυριαρχίας, τόσο πιο ανελέητα ισχυρές γίνονταν οι αόρατες δυνάμεις που οδηγούσαν στην ένωσή τους. Ήταν ο Ένας και η Μία, απόγονοι του ίδιου βασιλιά. Κουβαλούσαν την ίδια παντοδύναμη μοίρα. Ήταν δεσμώτες των σκιών, που απειλούσαν να πνίξουν στα γκρίζα σύννεφα τη ζωή τους. Καθώς ο θάνατος παραμονεύει, καθώς η αγάπη αναζητά το ξίφος που θα κόψει τις αλυσίδες και ο φόβος εναλλάσσεται αδιάκοπα με την ελπίδα, οι ασπίδες μοιάζουν καμωμένες από χαρτί και σκόνη. Ο Σεμπάστιαν και η Καρολίνα δίνουν μάχη για να σπάσουν τα δεσμά και να απαλλαγούν από το βάρος της Προφητείας. Θα τα καταφέρουν, ή θα υποταχθούν τελικά στο πεπρωμένο; «Της ήταν αδύνατον να μιλήσει, γι’ αυτό απλώς κατένευσε. Με ανακούφιση έμεινε ξανά μόνη, και στηρίχτηκε πάλι στα κάγκελα κοιτώντας τον φωταγωγημένο κήπο. Έφερε το ένα χέρι στον λαιμό της και έβαλε τα δάχτυλα ανάμεσα στο φουλάρι και στο δέρμα της. Πανικός. Προειδοποίηση. Φύγε! Φύγε τώρα! Η όρασή της θόλωσε. Στα αφτιά της έπαψε να ακούγεται η απαλή μουσική που έπαιζε ο πιανίστας. Άγριες μελωδίες άρχισαν να ηχούν μέσα στο κεφάλι της, επιδεινώνοντας τον ίλιγγο. Μελωδίες πολέμου. Μελωδίες από αρχαίες σάλπιγγες. Ήχοι από κύματα που έσκαγαν θυμωμένα σε βράχια, παρασυρμένα από τον ανελέητο βοριά. Φωνές μικρών κοριτσιών. Φωνές αρχαίων πολεμιστών. Τι ήταν αυτό; Τρελαινόταν; Κίνδυνος».
O chartinos Septemvris tis kardias mas / Ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας
O chartinos Septemvris tis kardias mas / Ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας
…Το ταραγμένο καλοκαίρι του 1974, η μεταπολίτευση κι εμείς. Εμείς ολομόναχοι στον έρωτα, στη ζωή, στον θάνατο και στους μεγάλους αποχαιρετισμούς. Τότε που ήμασταν ακόμη νέοι, αλλά έπρεπε να αποκτήσουμε γρήγορα τη σοφία των δοκιμασμένων – και περισσότερο εγώ που, όπως έλεγε και η Φανή, κυνηγούσα τα φαντάσματα της αγάπης μέσα στα παραμύθια μιας ένοχης αθωότητας… Μα δεν γινόταν ν’ απαρνηθώ τη ζωή μου στο άψε σβήσε, τόσο γρήγορα, με το πρόσχημα της ενηλικίωσης. Κι εξάλλου ήθελα να ζήσω το δράμα αυτής της περίφημης «ενηλικίωσης» σ’ όλη του την έκταση, για να μάθω, επιτέλους, ποιο ήταν το άλλοθι για τόσα «συναισθηματικά τιμήματα». Κάποτε, όμως, άρχισα να μεγαλώνω πραγματικά και μόνο τότε ταξινόμησα εκείνες τις σκόρπιες μέρες του «Χάρτινου Σεπτέμβρη», που πέρασε κι έφυγε μέσα απ’ τα πιο λαμπερά καλοκαίρια μας, λογαριάζοντάς τον σαν μήνα του φθινοπώρου από συνήθεια ημερολογιακή…
Fili sta Matia / Φιλί στα μάτια
Fili sta Matia / Φιλί στα μάτια
Το” Φιλί στα μάτια” είναι το ανομολόγητο μυστικό ενός ανεκπλήρωτου έρωτα, είναι μια έκκληση για πόθο και επαφή, είναι η διαμαρτυρία για την ένοχη σιωπή.
Λίγο κόκκινο… Και λίγο φως… Σαν δυο δροσοσταλίδες πάνω σε πέταλα τριαντάφυλλων, φιλοτεχνεί υγρά τα χείλη τους. Θα τα ενώσει με μια πινελιά. Το χέρι τρέμει. Τα χείλη σμίγουν πάνω στον μουσαμά. Υγραίνει τα δικά της χείλη, σαν να νιώθει το στόμα του.
Επιτέλους, το φιλί που ποτέ δεν έδωσαν…
1922
Η Μαριγώ, με τα λιγοστά υπάρχοντά της από τη ρημαγμένη Σμύρνη, πέρασε στην Ελλάδα και μπήκε στη δούλεψη των Βασταρδήδων. Με τα χρόνια, δύο μυστικά βασάνιζαν το μυαλό της· το ένα αφορούσε τις γυναίκες στο σπιτικό του καραβοκύρη, το άλλο πολλά, αναρίθμητα κορίτσια που πουλούσαν τη σαγήνη τους στα πέρατα της γης. Η Σμυρνιά οικονόμος, όμως, τα κράτησε επτασφράγιστα, κι ας της έκαιγαν τα χείλη, κι ας της μάτωναν την καρδιά.
1992
Ο Άλκης ήθελε να γίνει ηθοποιός. Ο ρόλος του Άμλετ ήταν το όνειρό του. Η Αλεξία ζωγράφιζε με μουντές πινελιές τα κομμάτια της ζωής της και πρόσμενε τον έρωτα για να αποτινάξει το προσωπείο του φόβου. Το Φιλί στα μάτια, το δικό τους ανομολόγητο μυστικό, δεν ήταν μόνο ένας πίνακας· ήταν μια έκκληση για πόθο και επαφή. Μια κραυγή απόγνωσης για το ανεπίδοτο φιλί ενός απαγορευμένου έρωτα. Όταν όμως όλα τα μυστικά αποκαλυφθούν συμπαρασύροντας όσους βρεθούν στο διάβα τους, η σχέση των δύο νέων εγκλωβίζεται στην παγίδα της σιωπής.
Θα βρουν άραγε τη δύναμη να σπάσουν τα αόρατα δεσμά τους;
Athens, Capital of the Balkans / Αθήνα πρωτεύουσα των Βαλκανίων
Athens, Capital of the Balkans / Αθήνα πρωτεύουσα των Βαλκανίων
GREEK LANGUAGE BOOK.
Albanians, Bulgarians, Russians and Bosnian Serbs caught up in dodgy dealings feel the pressure in an Athens mired in corruption and crime. Elements of detective fiction appear in various guises – sometimes as the basic narrative motif, sometimes entering from the wings to shed a slightly different light on an otherwise irrelevant story, and sometimes leaving only a barely discernible trace. The immigrants in these stories are self-serving, deceptive and violent, and the Greeks around them are no better, doing their utmost to push the outsiders over the edge. The narrator never attempts to justify his persecuted heroes. His aim is not to protest at the misfortunes that have befallen them but to show the causes of their decisions. Petros Markaris tackles one of the most serious social problems to face Greece in the past fifteen years, employing both a Brechtian detachment from his characters and the urban realism of crime fiction.
ISBN: 9789603360582
PAGES: 272
I Ekdikisi ton Aggelon / Η Εκδίκηση των αγγέλων
I Ekdikisi ton Aggelon / Η Εκδίκηση των αγγέλων
Ένα εικοσάχρονο κορίτσι σωριάζεται νεκρό την ώρα που δουλεύει. Κανένας δεν μπορεί να βρει την αιτία. Ο Άρης, ο αγαπημένος της, απελπισμένος, υπόσχεται να ανακαλύψει ποιος ευθύνεται για τον θάνατό της. Δίπλα του στέκεται η μητέρα του, η Γαλάτεια, διάσημη συγγραφέας αισθηματικών μυθιστορημάτων. Εκείνη κάνει την υπέρβαση και αποφασίζει να εμπλακεί σε μια ιστορία ανώτερη από τις δυνάμεις της. Οι ιατροδικαστικές γνωματεύσεις δε ρίχνουν κανένα φως και όλες οι έρευνες οδηγούν στο μηδέν. Η Γαλάτεια δεν ξέρει αν υπάρχει καν δολοφόνος ή αν όλα όσα υποψιάζεται ο γιος της και η μητέρα της κοπέλας ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Στο μέλλον, και με όσα θα αποκαλυφθούν, θα ευχόταν να ήταν έτσι…
Ta Dakrya tou Theou / Τα δάκρυα του Θεού
Ta Dakrya tou Theou / Τα δάκρυα του Θεού
They say that every time that God sees one of us whores he weeps out of shame, as we do not have enough of it. But if God weeps, death owes us! My name is Eugenia Frankou and I am now eighty years old. Nobody knows that behind my honourable name lies Big Jenny, once the first name in Troumba, that legendary neighborhood in Piraeus. And though I thought I had left my past behind me, it came knocking on my door, presenting me with the toughest dilemma I have ever faced.
Λένε πως κάθε φορά που ο Θεός βλέπει εμάς τις πουτάνες, δακρύζει. Δακρύζει από ντροπή, μια και σ’ εμάς δεν περισσεύει. Mα αν ο Θεός δακρύζει, ο Θάνατος μας χρωστάει!
Δεκαετία του 1950. Πάνω στις πληγές μιας Ελλάδας που ακόμη αιμορραγεί από τον πόλεμο, σε μια γειτονιά του Πειραιά, την περίφημη Τρούμπα, ανάμεσα σε καπνούς στριφτών τσιγάρων και φθηνών ποτών, ο έρωτας εναποθέτει στα κορμιά γυναικών τα ξεφτισμένα όνειρά του και την ελπίδα πως η ζωή είναι μαγική κι ωραία. Μέρα και νύχτα οι πόρνες σουλατσάρουν στα στενοσόκακα, πουλώντας τα κορμιά τους για ελάχιστα χρήματα. Λίγα βήματα πιο πέρα οι τάχα προστάτες τους καραδοκούν σαν γύπες να αρπάξουν τη λεία τους, πουλώντας τους υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο, φτιαγμένο με χρυσόσκονη και αγγέλους. Η κάθε μια από αυτές τις γυναίκες έχει να σου πει και μια διαφορετική ιστορία, που μπορεί να ξεκίνησε από τα καλύτερα σπίτια ή ακόμη κι από έναν γάμο, έναν αρραβώνα, έναν μεγάλο έρωτα. Μια από αυτές τις γυναίκες υπήρξα κι εγώ, γνωστή με το όνομα μαντάμ Τζένη, που από απλή πόρνη έφτασα να έχω το πιο διάσημο μπορντέλο της Τρούμπας.
Όχι, η ζωή δε μου στάθηκε στα δύσκολα. Εύκολα δεν υπήρχαν. Μια νύχτα δική μου ολόκληρη η ζωή σου… Αυτή τη νύχτα θα σου διηγηθώ. Πλέον στα ογδόντα μου, εδώ και πολλά χρόνια, είμαι η Ευγενία Φράνκου, μια αξιοσέβαστη γυναίκα που χαίρει μεγάλης εκτίμησης από την οικογένεια και το περιβάλλον της. Κανείς δεν έμαθε ποτέ ποια πραγματικά ήμουν. Γιατί το κάνω τώρα αυτό; Γιατί σε μένα ο θάνατος χρωστάει ακόμη…
ISBN 9786180109573
PAGES 408
Meta tin Kataigida / Μετά την καταιγίδα
Meta tin Kataigida / Μετά την καταιγίδα
Η άσημη ηθοποιός Ρέα Γαλάνη καλείται να παίξει το δυσκολότερο ρόλο της καριέρας της υποδυόμενη για ένα διάστημα κάποια που της μοιάζει εκπληκτικά. Μέσα σε λίγες μέρες μετατρέπεται σε πανέμορφη Μάγδα Κέλερ και καταφθάνει στην Ύδρα με σκοπό να γοητεύσει και να οδηγήσει σε γάμο τον πρώην σύζυγο της σωσία της, προκειμένου να της εξασφαλίσει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και στη μητρότητα.
Εκτός όμως από τον Άρη Στασινό, ο οποίος φαίνεται εύκολος στόχος εξαιτίας της αδυναμίας που τρέφει ακόμα για την πρώην σύζυγό του, η Ρέα αναπάντεχα βρίσκεται αντιμέτωπη και με τον Μαρτίνο Λιβέρη, πρώην εραστή της Μάγδας, ο οποίος δεν ξέχασε ποτέ τη φρικτή προδοσία της ερωμένης του δέκα χρόνια πριν.
Βίαιες συναισθηματικές συγκρούσεις, ανάμεικτες με τραγελαφικές καταστάσεις που προκαλεί αυτή η απάτη, φέρνουν τη νεαρή ηθοποιό στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Η τραγωδία μοιάζει βέβαιη, όταν άθελά της η Ρέα γίνεται ο καταλύτης για την ανεύρεση ενός μικρού στόλου βυθισμένου εδώ και αιώνες ανοιχτά των Οινουσσών και συνδεδεμένου με μια βαριά κατάρα.
Τέσσερα πρόσωπα που παλεύουν να χτίσουν απόρθητα οχυρά για την καρδιά τους…
Ένας θανάσιμος εχθρός που περιμένει το λάθος βήμα…
Ένας σκοτεινός βυθός, αιώνιος δεσμοφύλακας δυο ψυχών που μισήθηκαν από όλους επειδή δεν έπρεπε να αγαπηθούν…
Μια καταιγίδα που δεν ξέρει κανείς αν στο πέρασμά της θα αφήσει ανεμοδαρμένα βράχια ή ένα λαμπερό ουράνιο τόξο…
Θα μπορούσε ένας λάθος έρωτας να οδηγήσει στο σωστό μονοπάτι, ή μήπως το λάθος μονοπάτι αυτή τη φορά είναι ο μόνος δρόμος για την αληθινή αγάπη;
O Tourkos ston Kipo / Ο Τούρκος στον κήπο
O Tourkos ston Kipo / Ο Τούρκος στον κήπο
Ιούλιος το 1958 -Νοέμβριος του 1998. Μεσολάβησαν σαράντα ακριβώς χρόνια ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο κρίσιμα «οκτάρια» του πρόσφατα τελειωμένου αγώνα. Θα μπορούσαν ΟΛΑ να συμβούν και γρηγορότερα, όμως τα μοιραία χρονοδιαγράμματα καθορίζουν ερήμην των ηρώων μιας ιστορίας τα παιχνίδια τους. Κι αυτό ακριβώς συνέβη στον κήπο του παλιού αρχοντικού του μακαρίτη Ζάννου Ριζούδη εκ Ρουμανίας, που μύριζε ντομάτα και κάρβουνο. Φαίνεται -μια υπόθεση κάνω- πως όλα ήταν έτοιμα από καιρό και περίμεναν το κατάλληλο πρόσωπο για να ξεκινήσει ο μηχανισμός του δράματος. Έτσι, τον Ιούλιο του 1958, παραμονές της γιορτής του Προφήτη Ηλία, ένας εντεκάχρονος ήρθε να ξυπνήσει πλήθος σκιών και παθών -χωρίς, βέβαια, να’ χει καμιά τέτοια πρόθεση. Δεν υπήρχαν προθέσεις γενικώς. Υπήρχε μόνο η μισοσβησμένη φήμη μιας παραγράφου της επίσημης Ιστορίας. Όχι της δικής μου. Αυτής που συστηματικά παραμερίζει τις ευαισθησίες και τη δράση των δευτεραγωνιστών, για να φωτιστούν καλύτερα οι πρώτοι. ” […] Στο τελευταίο του μυθιστόρημα “Ο Τούρκος στον κήπο” ο Γιάννης Ξανθούλης επιχειρεί να διεισδύσει σε ακόμη πιο δύσκολα λογοτεχνικά τοπία. Τοπία που συνορεύουν με το θρίλερ και το φανταστικό μυθιστόρημα, χωρίς όμως να εγκαταλείπουν το ρεαλισμό. Ο συγγραφέας δημιουργεί έναν εντεκάχρονο ήρωα, τον Ηλία, γιο ενός κηπουρού με καλλιτεχνικές ανησυχίες, που φροντίζει τον κήπο του παλιού αρχοντικού του εκ Ρουμανίας μακαρίτη Ζάννου Ριζούδη. Στο αρχοντικό αυτό κατοικεί η χήρα του Ριζούδη. Μια γηραιά παράξενη κυρία που τη φωνάζουν Μερόπη-Ιουστίνη, αλλά σύντομα μαθαίνουμε ότι το πραγματικό της όνομα είναι Ράνα και πρόκειται για πριγκίπισσα της οικογένειας των τελευταίων Οσμανλήδων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πριν την οριστική εκδίωξή τους από τους Νεότουρκους την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα. Η Ράνα αλλαξοπίστησε, βαφτίστηκε χριστιανή ορθόδοξη, πήρε χριστιανικά ονόματα, μίλησε τα ελληνικά προκειμένου να παντρευτεί τον Ζάννο Ριζούδη και να εγκαταλείψει την πριγκιπική της οικογένεια μετά το βίαιο και ανεξιχνίαστο θάνατο του αγαπημένου -με μια έως ερωτική αγάπη- αμφίφυλου αδελφού της Τουρχάν μπέη. Ο αδελφός αυτός είχε ήδη παντρευτεί μια Ελληνίδα Κωνσταντινουπολίτισσα, την Αναστασία, που με τη σειρά της αλλαξοπίστησε, έγινε μουσουλμάνα, ονομάστηκε Ζεϊνέπ, εγκατέλειψε την οικογένειά της για να ακολουθήσει, τρελά ερωτευμένη, τον Τουρχάν μπέη στην Ανδριανούπολη, την Εντίρνε στα τουρκικά. Οι δύο γυναίκες, μετά την πτώση των Οσμανλήδων, δεν θα έχουν καμιά απολύτως επαφή μεταξύ τους και δεν θα γνωρίζουν τίποτε η μία για την τύχη της άλλης. Ώσπου ο εντεκάχρονος Ηλίας αρχίζει να παρουσιάζει ασυνήθιστες ιδιότητες, όπως να μιλάει τουρκικά, να φτύνει κουκούτσια από βύσσινα, να ακούει περίεργα βήματα στον κήπο, να βλέπει πράγματα που οι άλλοι δεν βλέπουν. Να καταλαμβάνεται δηλαδή από ό,τι ονομάζεται έκτη αίσθηση. […] Αυτή όμως είναι η πρώτη ανάγνωση, γιατί πίσω από τα όσα μυστηριώδη και σε μεγάλο βαθμό γοητευτικά συμβαίνουν στον κήπο της Ράνας – Ιουστίνης – Μερόπης του 1958 ή στην Κωνσταντινούπολη του 1998 -όσο δηλαδή διαρκεί χρονικά το μυθιστόρημα- κρύβονται η νοσταλγία, η χαρμολύπη για το χρόνο που περνάει αφήνοντας πίσω του ανεκπλήρωτα και ανικανοποίητα πάθη, φέρνοντας τη νομοτελειακή φθορά και τέλος το θάνατο. Πρόκειται για στοιχεία που, στον έναν ή στον άλλο βαθμό, διαποτίζουν όλα τα μυθιστορήματα του Γ. Ξανθούλη δημιουργώντας το προσωπικό του συγγραφικό προφίλ. Ωστόσο η διαφορά στο τελευταίο του μυθιστόρημα είναι πως αυτά λειτουργούν μέσα από τη συνάντηση δύο γλωσσών, δύο πολιτισμών, δύο λαών, του ελληνικού και του τουρκικού. […] Από την άποψη αυτή ο Ξανθούλης κατορθώνει ν’ αναδείξει μ’ έναν ιδιαίτερα γοητευτικό και ευφάνταστο τρόπο -σαν ένα ακόμη ανατολίτικο παραμύθι- τις κοινές διαδρομές και ποικίλες διαπλοκές των δύο λαών.” Έλενα Χουζούρη, “Ελευθεροτυπία”/”Βιβλιοθήκη”, 21.9.2001
Ela na Poume Psemata
Απ’ τον Νοέµβριο του 2012 έως τον Ιούνιο του 2013 στα Χανιά, στον κύκλο των εποχών και στους κύκλους του χρόνου, του περασµένου, που επιµένει, και του σηµερινού, που τον υποδύεται, τον µελετά, συνοµιλεί µαζί του, εκ νέου διατυπώνει αλλά και διαβρωτικά υπονοµεύει.
Η Ελεονόρα και ο δίδυµος αδελφός της ο Πανάρης. Η Αναστασία και ο µοναχογιός της ο Ιδοµενέας. Οι τέσσερίς τους χιαστί, ταυτόχρονα αφηγητές και αφηγηµένοι, αγκαζέ µε το άγραφο, µε το σήµερα βαρύ στους ώµους.
Ο Πανάρης µε τα αδιέξοδα χαρτιά του. Ο Ιδοµενέας µε τα κιτάπια του πατέρα του. Η Αναστασία µε τα χαντάκια του µυαλού της. Η Ελεονόρα µε το διήγηµα της µάνας της.
Από τον Χέγκελ και τον Μπακούνιν στον Μαρξ και το Κοµµουνιστικό Μανιφέστο. Και από την επανάσταση του 1848 στο Παρίσι στους πολιορκηµένους του Δηµοκρατικού Στρατού, εκατό χρόνια αργότερα, στο φαράγγι της Σαµαριάς. Και από την επίσηµη έναρξη του εµφυλίου στην Κρήτη, Απρίλιο του 1947, στη δικτατορία των συνταγµαταρχών, είκοσι χρόνια αργότερα, Απρίλιο του 1967. Mε την επικαιρότητα µουδιασµένη και την πραγµατικότητα υπόγεια να βράζει, το Έλα να πούµε ψέµατα, στις γραµµές του µύθου και της ιστορίας, θα µπορούσε να διαβαστεί και ως µια δοκιµή της έκτακτης ανάγκης να δούµε αλλιώς τον κόσµο, να τον µαγέψουµε, κεφάτοι, λυτρωµένοι, να πάµε παραπέρα…
ISBN 9789601654386
PAGES 672
Oi Iroes Koimountai Anisycha / Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα
Oi Iroes Koimountai Anisycha / Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα
Στο αυτοβιογραφικό βιβλίο «Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα», ο Μενέλαος Λουντέμης εξιστορεί τις μέρες του στην εξορία μετά τον Εμφύλιο. Ευρισκόμενος στην Ικαρία, σακατεμένος από το ξύλο και ταλαιπωρημένος από τις κακουχίες, μεταφέρεται, κάποια στιγμή, στη Μακρόνησο.
Περιγράφει με γλαφυρό ύφος τον καθημερινό αγώνα του ίδιου και των συγκρατούμενών του να επιβιώσουν στο ξερονήσι, τις φιλίες που εξυψώνουν το φρόνημα, αλλά και τις παρεμβάσεις από κομματικά όργανα. Επιχειρώντας μια σύνδεση με το παρελθόν, αναφέρεται στην προσπάθειά του να απομακρύνει από κοντά του γνωστούς και φίλους –ακόμα και τη σύντροφό του, που την υπεραγαπά–, θέλοντας να τους προστατέψει από τον κίνδυνο που ελλοχεύει.
Ena Paidi Metraei t’ astra / Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα
Ena Paidi Metraei t’ astra / Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα
Πήχτωνε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ’ τα κυπαρίσσια. Ανάψανε οι λαμπάδες τ’ ουρανού. Όλα ήταν γάλα… γάλα… λουλάκι… και σπίθες. Το ποτάμι μουρμούριζε μες στον ύπνο του κρυφά παραμιλητά. Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε… ολόκληρο το βράδυ. Έγραψε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι… Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν… παρηγορημένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ’ άστρα… Να τα μετρήσει όλα… σιγά σιγά… ένα ένα… Όλα… Και τα βρήκε σωστά. “… Ο Λουντέμης έγραφε όπως ανάσαινε, δεν σταματούσε ποτέ… Σχεδόν καθένα από τα βιβλία του είναι και μια μαρτυρία από τη μακρόχρονη οδύσσειά του στους χώρους της εξορίας – μέσα κι έξω από την Ελλάδα… Τώρα τα παιδιά, όταν θα μετράνε τ’ άστρα, θα ξέρουν πως εκείνο που τους λείπει βρίσκεται στη βιβλιοθήκη τους” Στρατής Τσίρκας) “Ο Μενέλαος Λουντέμης ήταν ένας από τους ωραίους της γενιάς των Ρωμιών λογοτεχνών που κλείσανε στο έργο τους τη δίψα και τους αγώνες του λαού μας για ελευθερία, δημοκρατία, ανθρωπισμό…” Διδώ Σωτηρίου “[…] Ο Λουντέμης δίνει τη σπαραχτική πείρα ζωής που έχει κερδίσει σ’ ένα κόσμο ωραίο μα δύσκολο, το μεθύσι της ζωής που λέγεται πάθος: έρωτας, πόνος, ελευθερία, επιτυχία, καταστροφή. […] Αφήνει την καρδιά του πάλι να μιλήσει για τα πάθη της αντλώντας από το ανεξάρτητο απόθεμα της παιδικής του εμπειρίας” Δημήτρης Ραυτόπουλος
Walz Me Dodeka Theous / Βαλς με δώδεκα θεούς
Four complete strangers, Marina, Elpida, Natalia and Kostis, experience, in their own individual ways, the romantic and professional impasses of theirs everyday bustling lives. One rainy night, however, a car accident will unexpectedly change everything. This is a contemporary novel about human relations, friendship and love.
Μια νύχτα με βροχή, ένα απότομο φρενάρισμα και μια καραμπόλα. Σπασμένα φανάρια στην άσφαλτο και τέσσερις οδηγοί να αλληλοκοιτάζονται και να αλληλοκατηγορούνται. Ο Κωστής, η Μαρίνα, η Ελπίδα, η Ναταλία… Έτσι άρχισαν όλα…
Δώδεκα μήνες ακολούθησαν. Γεμάτοι ανατροπές, δάκρυα και γέλια για τους τέσσερις που ξεκίνησαν αντίπαλοι, έγιναν φίλοι και κατέληξαν να ξεπεράσουν ακόμη κι αυτό το στάδιο. Έγιναν ο ένας για τον άλλον, το «τώρα», το «σήμερα», το «πάντα».
Σαν τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου, που κάποτε καθόριζαν τις ζωές των απλών θνητών, έτσι κι εκείνοι οι δώδεκα μήνες σφράγισαν το πεπρωμένο τους.
Δώδεκα μήνες. Δώδεκα θεοί.
Όρισαν. Διέταξαν. Εκτέλεσαν.
Ένα σύγχρονο μυθιστόρημα για τις ανθρώπινες σχέσεις, τη φιλία και τον έρωτα!
Ioli / Ιόλη
Κανέναν δεν ξεχνώ. Ούτε τους ζωντανούς, ούτε τους πεθαμένους. Τον παππού σου, τον Παντελή, τη γιαγιά Ιόλη…. Όλοι τους κάτι μου έδωκαν, κάτι μου πήραν. Μα μη γελιέσαι κόρη μου… Αν γραφότανε ποτές ένα βιβλίο για τη δική μου ζωή, έναν τίτλο θα είχε, έναν και μόνο. Μια λέξη μοναχά… Ιόλη
Όλη της η ζωή πέρασε μπροστά από τα μάτια της τη νύχτα εκείνη… Σε κάθε στιγμή, σε κάθε περίσταση, σημαντική κι ασήμαντη, η γιαγιά της βρισκόταν δίπλα της. Και τότε η Ιόλη συνειδητοποίησε ότι σε όποια εικόνα κι αν έβλεπε τον εαυτό της, σε κάθε ηλικιακή της περίοδο, είχε γύρω της δυο τεράστιες φτερούγες που την έκαναν να νιώθει σιγουριά και ζεστασιά. Ναι, ήταν φτερούγες, δεν έκανε λάθος. Λευκές, απαλές φτερούγες, σαν αυτές που έχουν οι άγγελοι…
Πώς το ’κανε αυτό το θαύμα η γυναίκα αυτή; Ένα κορίτσι που δεν είπε καμία φορά τη λέξη «μαμά» να μη νιώσει ποτέ την έλλειψή της; Πόσο μοναδικός, πόσο ιδιαίτερος άνθρωπος ήταν η κυρα-Αγγέλω; Όσες ζωές κι αν περνούσε μαζί της η Ιόλη, ποτέ δε θα της έφταναν. Κι όσα ευχαριστώ κι αν της έλεγε, ποτέ δε θα ήταν αρκετά…
ISBN 9786180110197
PAGES 368
Ta Stena Papoutsia / Τα στενά παπούτσια
Ta Stena Papoutsia / Τα στενά παπούτσια
Στη Βαγία, ένα γραφικό χωριουδάκι της Αίγινας. Η Ζωή, δώδεκα χρόνων κοριτσάκι, θα γνωρίσει τον Παναγιώτη, που είναι και αυτός δώδεκα χρόνων. Θα ταιριάξουν, θα γίνουν φίλοι, θα αγαπηθούν. Παίζουν μαζί, ονειρεύονται τα ίδια όνειρα – τα όνειρα όλων των παιδιών είναι ίδια. Όταν μεγαλώσουν, θα παντρευτούν, το πιο όμορφο όνειρο… 1936, μια χρονιά που οι άνθρωποι ζουν ανέμελα, μικροί και μεγάλοι. Η Ζωή και ο Παναγιώτης βιάζονται να μεγαλώσουν. Πιστεύουν πως και οι μεγάλοι είναι το ίδιο ευτυχισμένοι σαν τα παιδιά. Βιάζονται. Α, δεν έχει. Πρέπει να παντρευτούν φέτος, τώρα. Σκαρώνουν ένα γάμο… Παιδιά δεν είναι; Η Ζωή νύφη. Μα τα πράγματα θα εξελιχθούν κάπως αλλιώς…
O Thisauros tou chronou / Ο θησαυρός του χρόνου
O Thisauros tou chronou / Ο θησαυρός του χρόνου
…Τον περισσότερο καιρό πίνοντας και κουτσοπίνοντας άκουγα µε δέκα αυτιά αυτές τις ιστορίες που, είτε γνήσιες είτε πλαστές, είχαν ένα ενδιαφέρον για µένα, που ζητούσα να ξεφύγω από τη δική µου ιστορία. Μία µόνο προϋπόθεση έθετα: αυτός που τις έλεγε να ξέρει να τις αφηγείται, να σε µεταφέρει αλλού και να σου εξάπτει τη φαντασία. Τότε µε έκαναν να θέλω να πω κι εγώ µια ιστορία. Μα εγώ, βλέπεις, προτιµώ να τις γράφω…
Ένα µυθιστόρηµα για την απώλεια. Την απώλεια όχι µόνο ενός ανθρώπου, αλλά και την απουσία που αυτή
συνεπάγετ. Μια αφήγηση ανάµεσα στην παραίσθηση και στην άγρια πραγµατικότητα. Μια περιπέτεια που οδηγεί στην αναζήτηση και απόκτηση ενός θησαυρού.
Να είναι τάχα αυτός ο θησαυρός του χρόνου;
The Fratricides / Οι αδερφοφάδες
The Fratricides is about internecine strife in a village in the Epirus during the Greek civil war of the late 1940s. Many of the villagers, including Captain Drakos, son of the local priest Father Yanaros, have taken to the mountains and joined the Communist rebels. It is Holy Week and, with murder, death and destruction everywhere, Father Yanaros feels that he himself is bearing the sins of the world.
«Οι “Αδερφοφάδες” μιλούν για την αδελφοκτόνο σύγκρουση σε ένα χωριό κατά τον Ελληνικό Εμφύλιο στα τέλη τής δεκαετίας τού 1940. Πολλοί από τους χωριανούς, μαζί και ο Καπετάν Δράκος, ο γιος τού εφημέριου, ο παπα-Γιάνναρος, πήραν τα βουνά και ενώθηκαν με τους κομμουνιστές αντάρτες. Είναι Μεγάλη Εβδομάδα και, με τον φόνο, τον θάνατο και την καθημερινή καταστροφή, ο παπα-Γιάνναρος αισθάνεται ότι κουβαλάει στους ώμους του τις αμαρτίες τού κόσμου.» (Από τη γαλλική έκδοση Nikos Kazantzaki, “Les freres enemis”, Plon, Paris 1978.) Η έκδοση 2009 των “Αδερφοφάδων” περιέχει, για πρώτη φορά, Επίμετρο (του Εκδότη-Επιμελητή Δρος Πατρόκλου Σταύρου), με πραγματολογικά σχόλια και ιστορικές πληροφορίες για τα δραματικά γεγονότα που ενέπνευσαν το έργο, το οποίο υπερβαίνει τα τοπικά δεδομένα του και προσλαμβάνει οικουμενικούς συμβολισμούς επώδυνων και καταστροφικών ανθρώπινων παθών. «Ένα χωριό τραχύ, στο χρώμα τής στάχτης, μαυρειδερά σπίτια κάτω από τον ανήλεο ήλιο των νησιών τής Μεσογείου, κάτοικοι καμένοι από τη μιζέρια και τα πάθη. Σήμερα, το κυρίαρχο πάθος είναι το μίσος. Ένα πολιτικό μίσος φονικό, που ρίχνει τον αδερφό ενάντια στον αδερφό του. Και μπροστά σ’ αυτή τη θύελλα των ανομιών, στέκει ένας ηλικιωμένος άντρας, απελπισμένος, γιατί η φωνή του είναι “φωνή βοώντος εν τη ερήμω”. Για τον παπα-Γιάνναρο αυτό το κύμα φρίκης δεν μπορεί παρά να σημαίνει την ίδια την ανικανότητα της ιερωσύνης του: ο διάβολος κυβερνά τον κόσμο. Ή ο διάβολος ή ο Λένιν. Γιατί για τον δάσκαλο, που ξεσηκώνεται με ενθουσιασμό από τις νέες ιδέες, η πάλη έχει νόημα. Βαριά άρρωστος, σχεδόν ετοιμοθάνατος, κρατάει την ψυχή του με όλες του τις δυνάμεις, γιατί θέλει να προφτάσει να δει την άφιξη της Ελευθερίας. »Αυτό το επιθανάτιο μυθιστόρημα του Καζαντζάκη είναι, ανάμεσα σε όλα τα έργα του, το πιο κοντινό στον κόσμο μας, που σπαράζεται από αδελφοκτόνες μάχες.» (Από τη γαλλική έκδοση Nikos Kazantzaki, “Les freres enemis”, Plon, Paris 1978)
Oi Polythrones ton Drakon / Οι πολυθρόνες των Δράκων
Oi Polythrones ton Drakon / Οι πολυθρόνες των Δράκων
Στην πιο άγρια και απομονωμένη κομητεία του βασιλείου, δύο πολυθρόνες εξουσίας καθορίζουν τις ζωές τριών γενεών αρχόντων της οικογένειας των Δράκων: του Μάξιμου, του Βάλτεμαρ και του Ματτία, τόσο διαφορετικών μα συνάμα τόσο όμοιων χαρακτήρων. Και δίπλα τους οι γυναίκες τους, άλλοτε ως απόλυτες αρχόντισσες και άλλοτε ως σκιές, κινούν τα νήματα των πράξεων των συζύγων τους.
Εξουσία, έρωτες, αγάπη, πάθη, ίντριγκες, προδοσίες μίση, δολοπλοκίες, εμπορικές φιλοδοξίες, πολιτικές συμφωνίες, πόλεμοι, βασανιστήρια, δολοφονίες γράφουν την ιστορία τους στο απροσπέλαστο κάστρο των Δράκων με τα καλά κρυμμένα μυστικά, χτισμένο στο πιο δύσβατο σημείο του απέραντου πυκνού δάσους. Κι εκεί, στην καρδιά αυτού του δάσους, κρύβεται ένα μυθικό πλάσμα που παρακολουθεί τα πάντα, μα επεμβαίνει μόνο όταν απειλείται η γη του.
Ένα φανταστικό οδοιπορικό που ξεκινά από τον παγωμένο Βορρά και φτάνει μέχρι τη Βενετία και τη Γένουα του 16ου αιώνα, μεταφέροντας τη μαγεία από το παραμύθι στην πραγματικότητα. Γιατί ακόμη και σήμερα υπάρχει μαγεία. Ποιος είναι εκείνος που θα εμποδίσει το μεγάλο παιδί που κρύβουμε μέσα μας να αναζητά την παραμυθοχώρα του; Ποιος είπε πως οι άνθρωποι έπαψαν να ρομαντικοί; Ή μήπως στις σκληρές εποχές που διανύουμε δεν έχουμε όλοι ανάγκη από ένα παραμύθι, που θα μας θυμίσει τη χαμένη μας αθωότητα; Μια φορά κι έναν καιρό…
Πίσω από κάθε παραμύθι κρύβεται μια αλήθεια. Και πίσω από μια αλήθεια, η πραγματική ζωή.
Triimeria kai alla Diigimata / Τριημερία και άλλα διηγήματα
Triimeria kai alla Diigimata / Τριημερία και άλλα διηγήματα
Στο Αστυνομικό Τμήμα του Ταρλάμπασι, όπου ήταν διοικητής ο Μετίν, γινόταν χαμός. ”Αλί απ’ τον τεμπέλη, άμα τον πιάσει προκοπή” σκέφτηκε ο Βασίλης. ”Συνήθως, τον πιάνει κατόπιν εορτής”. Ζήτησε από έναν αστυφύλακα τον κομισέρ Μετίν και εκείνος του έδειξε μια πόρτα στο βάθος του διαδρόμου. Βρήκε τον Μετίν να τα ψέλνει σε έναν υφιστάμενό του. Μόλις είδε τον Βασίλη, προσπάθησε να καταπιεί την έκπληξη του και έδιωξε μ’ένα απότομο νεύμα τον αστυφύλακα. ”Σε καλό, τι γυρεύεις εσύ εδώ;” ρώτησε τον Βασίλη. ”Συμβαίνει τίποτα;” Ο Βασίλης πήρε το κακομοίρικο ύφος του. ”Σ’εμένα συμβαίνει πάντα κάτι παραπάνω απ’ ό,τι συμβαίνει σε όλους τους άλλους”.
Stin Agkalia tou Iliou / Στην αγκαλιά του ήλιου
Stin Agkalia tou Iliou / Στην αγκαλιά του ήλιου
Άκουσα σειρήνες να ουρλιάζουν. Το φώτα τους με τύφλωσαν. Περιπολικά σταμάτησαν απότομα κοντά μου. Τα φρένα τους στρίγκλισαν. Προσπάθησα να βρω μια διέξοδο, να ξεφύγω. Άρχισα να τρέχω. Προς το πουθενά, προς το σκοτάδι. Έστριψα σε ένα στενό, δίπλα στο ξενοδοχείο. Και συνέχισα να τρέχω. Όταν πίστεψα πως τα είχα καταφέρει, όταν σταμάτησα να πάρω μια ανάσα, κάποιος με άρπαξε άγρια από το μπράτσο. «Αστυνομία! Ψηλά τα χέρια! Συλλαμβάνεσαι!» μου φώναξε. Γύρισα προς το μέρος του αλαφιασμένη. Ήταν ο Νικόλας! Ο άντρας που αγαπούσα. Ο άντρας που μου είχε ζητήσει να γίνω γυναίκα του. Κρατούσε στο χέρι του ένα πιστόλι. Και με σημάδευε.
Η Βαλέρια είναι κλέφτρα. Ένας θηλυκός Ρομπέν των Δασών. Ο Νικόλας είναι αστυνομικός. Ανάμεσά τους φουντώνει ένας έρωτας φωτιά∙ σε ένα μυθιστόρημα γεμάτο ανατροπές που χορεύει πεντοζάλι, ανάμεσα στην αλήθεια και τη φαντασία, στο παρόν και το παρελθόν∙ στον έρωτα μιας Κρητικοπούλας κι ενός Γερμανού, στα χρόνια του πολέμου. Και ταξιδεύει με το Οριάν Εξπρές της καρδιάς μας στην αγκαλιά του ήλιου. Γιατί τη ζωή μας τη ζούμε στις πιο μικρές ευτυχισμένες μας στιγμές. Και γιατί αξίζει να γίνουμε ήλιοι για να φωτίσουμε τους σβησμένους ήλιους των άλλων…
ISBN 9786180110210
PAGES 608
I skoteini pleura tou iliou / Η σκοτεινή πλευρά του ήλιου
I skoteini pleura tou iliou / Η σκοτεινή πλευρά του ήλιου
Η μοίρα της Μάγδας Αυγέρη είχε καθορίσει την πορεία της ζωής της πολύ πριν από τη γέννησή της.
Ένα παλιό, ξεχασμένο μπαούλο, κρυμμένο καλά για πολλά χρόνια, φέρνει στο φως το μυστικό της οικογένειας. Και τότε εκείνη, εγκαταλείποντας τις σπουδές της στη Νομική, γίνεται αυτό που ήταν προδιαγεγραμμένο: Διάσημη ζωγράφος! Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει τους λόγους που την ώθησαν να επιλέξει αυτό τον δρόμο και κανείς δεν αντιλαμβάνεται ότι πίσω από τα ψυχρά, γκρίζα μάτια της ο φόβος είναι ο καθημερινός επισκέπτης που ορίζει τη ζωή της, τις αντοχές της, ακόμη και τον έρωτα! Κι όσο περισσότερο τη στεφανώνει η επιτυχία, τόσο πιο πολύ την αγκαλιάζει ο πανικός. Μέχρι που μια μέρα με καταρρακτώδη βροχή θα φέρει στον δρόμο της έναν άγνωστο άνδρα που θα την κάνει να μη φοβάται πια. Κι εκεί που πιστεύει πως επιτέλους ελευθερώθηκε από ό,τι τη βάραινε τόσα χρόνια, τα πρώτα περίεργα, σκοτεινά σημάδια αρχίζουν να διαφαίνονται στον ορίζοντα… και τότε αρχίζει η άνιση πάλη με τη φθορά, τον χρόνο, τη λάμψη.
Μερικές φορές, όταν τα σύννεφα του μυαλού σκοτεινιάζουν τον ήλιο του και το οδηγούν σε απύθμενα, μαύρα πηγάδια, μπορεί να είναι γιατί η ψυχή δεν άντεξε τον πόνο ή γιατί φοβήθηκε ή γιατί χάθηκε…
O Megalos Peripatos tou Petrou / Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου
O Megalos Peripatos tou Petrou / Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου
They were all of them different now: his mother and his father too; even he himself.
Only Antigone remained the same. She still put her hair up in sixty-eight curling rags every night, as she always had; she still scribbled poetry in a notebook with a red cover. And she still carried on endless conversations with Rita. Although Petros knew well enough that Antigone was every bit as hungry as he was, she and Rita never discussed food and eating. They just chattered about Uncle Angelos and that poet, Kosta Agorinos. Every Saturday night Rita came and slept at their house. Ever since the Occupation a curfew had been in effect. No one was allowed to go about in the streets at night; and so, even though their houses were not far apart, the girls couldn’t stay late at each other’s houses. Even though Mama worried about Petros, she permitted him to go about as much as he liked, even after dusk…
Excerpt from the book
27 Οκτωβρίου 1940: θα τη θυμάται αυτή τη μέρα ο Πέτρος γιατί πέθανε το τριζόνι του.
Θα τη θυμάται γιατί την επομένη ακούει τη φωνή της μητέρας του να λέει: “Σήκω… έγινε πόλεμος. δεν ακούς τις σειρήνες;”
Όταν οι Ιταλοί έφτασαν στο κατώφλι της Ελλάδας, ο Πέτρος ήταν εννιά χρονών, είχε μια χελώνα για κατοικίδιο, αγαπούσε με πάθος τις αμερικάνικες ταινίες και γνώριζε τον πόλεμο μόνο μέσα από τα βιβλία. Τώρα όμως τον βιώνει κάθε μέρα, μαζί με τους γονείς του, τον παππού του και τη μεγαλύτερη αδελφή του, την Αντιγόνη, αρχίζοντας έναν μεγάλο περίπατο – μια βόλτα στην Αθήνα της Κατοχής, στα δύσκολα εκείνα χρόνια της πείνας, των συσσιτίων, του φόβου, των διωγμών.
Με οδηγό τους αγαπημένους του ήρωες από την ελληνική ιστορία και την εφηβεία προ των πυλών ο Πέτρος, με την αδελφή του και τους φίλους του, δε διστάζει να πάρει μέρος στην Αντίσταση, έχοντας πάντα για σύνθημα ένα τραγούδι:
Πάντα μπροστά μας, για μια καινούρια ζωή…